ترکمن سسی - خیابان پنج آذر گرگان مقابل بخش دیالیز تمام طول هفته مملو از ماشین های پارک شده است. اینجا نیز مانند تمام طول این خیابان جای پارک، کابوس بیماران دیالیزی است.
روزانه بیش از صد نفر بیمار دیالیزی به بخش دیالیز بیمارستان پنج آذر می آیند. به ندرت کسی از این بیماران می توانند ماشین خود را درست مقابل بخش پارک کنند. وضعیتی که بر آلام فراوان آنها می افزاید و باید به فکر چاره ای بود.
دوستی این سوژه را به ما منتقل کرد. گفت روی این موضوع هم کار بکنید. روزانه ده ها بیمار دیالیزی این مشکلات را تجربه می کنند. عصر یک روز سری به آنجا زدم. واقعا پیدا کردن جای پارک مقابل بخش دیالیز غیرممکن بود.
بیمار شصت ساله گرگانی که نفس زنان از پله های همکف بخش بالا می رود می گوید: "از کوچه پس کوچه های اطراف پیاده آمدم، نفسی برام نمانده! مجبور شدیم ماشین را آنجا پارک کنیم."
مادر میانسالی که زیر بغل دختر جوان خود را گرفته در حال ورود به بخش است. از او می پرسم این نزدیکی ها جای پارک‌پیدا کردید؟ می گوید: خودتان ببینید من با این دختر بیمار مجبورم از پارکینگ کنار پارک شهر پیاده بیایم. آیا خدا را خوش می آید؟
او نفسی تازه می کند: پارسال هم مشکل کمبود تخت داشتیم و مجبور بودیم برای دیالیز بیمارستان آل جلیل آق قلا برویم.
محدوده پنجاه شصت متری مقابل بخش اگر جای پارک اختصاصی آنها باشد، قطعا کمک بزرگی به آنها خواهد بود و بخشی از دغدغه های آنها را تسکین خواهد داد.
مرد میانسالی که دختر معلولش را با ویلچر آورده نگاهی معنا دار به محوطه پر از ماشین جلوی بخش می اندازد و می گوید: کسی به فکر بیماران و جای پارک مقابل بخش نیست. اینجا را باید جای پارک‌ویژه دیالیزی ها تابلو می زدند.
بیماران دیالیزی هفته ای سه نوبت و در سه شیفت صبح، عصر و شب به بخش دیالیز ساختمان تخصصی و فوق تخصصی دکتر شریف می آیند تا با انجام دیالیز همچنان امید به زندگی را دنبال کنند.
اما گرفتاری پیدا کردن جای پارک در آن شلوغی خیابان ۵ آذر برای همه این بیماران چون کابوسی ناامید کننده است. بدن هایی که کمتر تحمل این سختی را دارند.
اما مقابل بخش در خیابان پنج آذر مثل همیشه حتی یک جای خالی پارک نیست، آنها مجبورند صدها متر دورتر در کوچه های اطراف ماشین شان را پارک کنند و این فاصله را مجبورند پیاده طی کنند. مسافتی که برایشان هزاران متر مکافات دارد. بیمارانی که برخی قطع عضوند، برخی معلول و برخی زنان سالخورده ای هستند که حتی پیمودن تنها چند ده متر برایشان کار سختی است. پس از دیالیز چهار ساعته که مرخص می شوند با بدن هایی کوفته و خسته باز مجبورند این فاصله را برگردند.
محوطه پارکینگ داخل حیاط بیمارستان و راهروی مقابل ساختمان نیز آنقدر فضا ندارد که برای پارک‌ماشین بیماران کافی باشد. درحال حاضر بسیاری از این بیماران یا از خودروهای عمومی استفاده می کنند یا یکی از همراهان آنها را می رساند و بعد به دنبالشان می آید.
همراه یکی از بیماران می گوید: از مدیران بیمارستان یا مدیران شهری گرگان انتظار داریم فضای پارک مقابل بخش را برای بیماران دیالیزی اختصاص بدهند. این کار را هرکسی انجام دهد خدمت بزرگی به این بیماران می کند.
فرهنگ همدردی و درک دیگر اعضای جامعه و حمایت از بیماران فرهنگ زیبایی است. جلوی بیمارستان ها که حتی بوق زدن ممنوع است و محل تردد بیماران، بویژه مقابل بخش دیالیز ماشین جای پارک اختصاصی بیماران دیالیزی خالی است.
چو عضوی به دردآورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
دیدگاه‌ها