اسکیزوفرنی چیست؟

اسکیزوفرنی یا روان گسیختگی، اختلال حادی است که در چگونگی پندار، احساس و کنش آدمی اثر می نهد.فرد رنجور از این پریشانی شدید، از تشخیص آنچه که واقعی و خیالی است درمی ماند؛ امکان دارد بی واکنش یا گوشه گیر و سرد رفتار باشد و در موقعیت های اجتماعی از عهده بیان عواطف بهنجارش برنیاید.

به رغم ادراک و دریافت همگان، روان گسیختگی، شخصیت چندگانه یا تعدد شخصیت نیست. اکثریت به اتفاق اسیران بند روان گسیختگی، خشن نیستند و دیگران را به کام خطر نمی افکنند.روان گسیختگی از تجربه های دوران کودکی، تربیت غلط، ضعف اراده ناشی نمی شود و نیز نشانه های که برای هم یکسان اند، در این میان نقشی ندارند.
روان گسیختگی حدود یک درصد جهانیان را مبتلا ساخته است. در ایالات متحده از هر صد نفر، یک نفر یعنی نزدیک به ۵/۲ میلیون نفر به این بیماری مبتلایند. هیچ گونه عامل نژادی، فرهنگی یا اقتصادی، سد راه آن نیست. معمولا علامت هایش بین سنین ۱۳ و ۲۵ سالگی هویدا می گردد، ولی اغلب در مردان زودتر از زنان رخ می نماید.
این بیماری را باید بیماری جوانان در نظر گرفت؛ چرا که بیشترین سن شروع بیماری در مردان بین ۱۵ تا ۲۵ سال و در زنان بین ۲۵ تا ۳۰ سال است و ابتلا به این بیماری پیش از این سنین نوجوانی و پس از سن ۵۰ سالگی نادر است.
نظریه های مختلفی درباره علت ایجاد این بیماری وجود دارد که واقعا هیچ کدام از آنها کاملا به اثبات نرسیده اند؛ اما به طوری کلی می توان گفت که استعداد بروز این بیماری به صورت وراثتی به افراد منتقل می شود و تحت تاثیر شرایطی که در محیط اطراف آن فرد وجود دارد، بیماری خود را نشان می دهد.
علایم این بیماری بسیار متنوع است. هذیان گویی، داشتن توهم های مختلف از قبیل دیدن اشیا یا افراد غیرواقعی، اختلال در تکلم، رفتارهای حرکتی عجیب و بالاخره سرکوب شدن عواطف و احساسات فرد به طوری که در نهایت دچار مشکل در عملکرد اجتماعی یا شغلی و اختلال در روابط با دیگران شود، بیمار مبتلا به روان گسیختگی ممکن است یک حالت کاملا برآشفته و پرخاشگر داشته و یا ممکن است به کلی ساکت و بی حرکت گوشه ای نشسته باشد.
برخلاف تصور مردم، بیمار مبتلا به روان گسیختگی، لزوما بیمار خطرناکی نیست. ولی همان قد ممکن است به افراد دیگر آسیب برساند که هر آدم دیگری احتمال دارد؛ اما نباید فراموش کرد که مطالعه نشان می دهد ۵۰ درصد افراد مبتلا به این بیماری حداقل یک بار اقدام به خودکشی می کنند؛ بنابراین ابتلا به این بیماری بیش از آنکه برای دیگران خطرناک باشد، برای خود آن فرد خطرآفرین است.
در برخورد با چنین بیماری مهمترین نکته این است که درک کنیم او واقعا بیمار است و همان طور که یک بیمار جسمی ممکن است در شکم احساس درد داشته باشد، بیمار مبتلا به روان گسیختگی هم امکان دارد احساسات آنچنانی داشته باشد.
درمان های روان گسیختگی
اگر گمان می کنید یکی از آشنایان شما دچار روان گسیختگی است، وادارش کنید که فورا به نزد متخصص پزشکی یا بهداشت روانی بشتابد. درمان زودهنگام- حتی به محض پیدایش نخستین مرحله بیماری- در درازمدت پیامد بهتری به همراه دارد.
با همه این اوصاف باید گفت که هرگز فراموش نکند که روان گسیختگی یک بیماری مزمن است که تقریبا آینده آن را نمی توان پیش بینی کرد. همان طور که گفته شد درصدد اندکی از بیماران قابل علاج هستند و می توانند به زندگی عادی خود برگردند؛ اما به هر حال نباید ناامید بود در بیشتر موارد دارها می توانند بیمار مورد بحث را مهار کنند؛ اما درمان به معنی ریشه کنی بیماری غالبا دور از دسترس است.

         
        

    

نوشتن دیدگاه