ترکمن سسی – عبدالرضا نظری - در روستای همجوار ما چند روز قبل، پیرمردی صوفی مسلک براثر ایست قلبی به طور ناگهانی درگذشت و همان روز درنزدیکی خانه آن مرحوم جشن ازدواج یک زوج جوان هم درحال برگزاری بود.
هم صاحب مجلس عروسی ، هم آن صوفی مرحوم را می شناختم. همراه یکی از دوستان به آن دو مراسم رفتیم. در راه دوستم گفت آن مرحوم یک صوفی به تمام معنا بود. نماز به وقت می خواند و تا جایی که امکان داشت از گناه وغیبت و تهمت دوری می کرد.
دوستم که چند سال از من بزرگتر بود گفت بعد از مراسم عزا رفتن به مراسم شادی از نگاه رسم و رسومات جالب نیست و معمولا بعداز مراسم شادی به مراسم عزا میروند. به پیشنهاد دوستم قرار شد اول مراسم جشن عروسی برویم بعدن از آن مراسم فاتحه خوانی آن مرحوم.
ابتدا به مراسم درحال برگزاری جشن عروسی رفتیم با داماد و پدر داماد دیدار و تبریک گفتیم. سپس کسب اجازه نمودیم و دقایقی بعد به چادر فاتحه خوانی وارد شدیم.
جمعیت زیادی در چادر عزا نشسته بودند. به محض وارد شدن ما طلبه ای با صدای دلنشبن آیاتی از قرآن مجید تلاوت نمود طبق رسم بعد از آن با حاضرین در چادر سلام و احوالپرسی کردیم و لحظاتی بعد ناگهان این دوست عزیزمان بعداز طلب مغفرت برای آن مرحوم گفت مبارک باشد. چند جوانی که در داخل چادر عزا نشسته بودند با تعجب به هم نگاهی انداختند و من هم از گفته دوستم به فکر فرو رفتم. در این بین یواشکی به دوستم گفتم ای بابا چکار کردی این چه حرفی بود.
دوستم طوری با صدای پاسخ داد که من به اشتباه تبریک نگفتم. آن مرحوم را زیاد می دیدم و همیشه دو آرزو داشت که بارها از زبان او شنیدم. همیشه دعا می کرد هرگز در بستر بیماری نماند تا زحمت نگهداری او بر دوش دیگران نیفتد و هنگام اقامه پنج وعده نماز روی سجاده جان دهد و اکنون خدا دعایش را قبول کرده بود و هر دو آرزویش برآورده شده و آن سعادتی است که همگان به آن نمی رسند، به همین خاطر تبریک گفتم.
* تصویر آرشیوی است.
- نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- نظرات حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های اسلامی منتشر نمی‌شود.
- نظرات بعد از ویرایش ارسال می‌شود.