درد دل های یک بازنشسته فرهنگی

ترکمن سسی : معصومه حاج طالبی - به چهره مغمومش که می نگریستم حاکی از یک بغض فرو خورده بود .خسته و ناامید نشسته بود که از او سوال کردم این همه اندوه از چیست ؟؟؟

گفت : نزدیک ده ماه است که از بازنشستگی من می گذرد ولی هنوز یک ریال بابت پاداش دریافت نکرده ام من از این همه وعده و وعید پوشالی خسته و دل زده هستم .از ده سالگی با ماشین آلات سنگین کار کرده ام .درس می خواندم و به کار خود با آن ماشین آلات ادامه می دادم.  پس از قبولی در مرکز  تربیت معلم  وارد آموزش و پرورش  شده و آنجا نیز به نحو احسن به کار خویش یعنی تعلیم و تربیت فراگیران ادامه دادم .بعد از مدتی بصورت ضمن خدمت ادامه تحصیل داده و به مدت  سی سال در آموزش و پرورش تلاش نمودم در این مدت سی ساله به کار خویش علاقه داشته و با جان و  دل کار کردم و خاطرات شیرین زیادی با فرا گیران دارم اما فشارهای عصبی زیاد نیز در این رهگذر برای یک معلم چون من بوده است .

الان که در بالای گردنه زندگی قرار گرفته ام وقتی به پایین می نگرم پیچ های زیادی را با پای پیاده و بدون امکانات کافی و وافی، طی کرده ام که توام با سر بالایی هم بوده است. آیا نباید در سرازیری آرامش قرار گرفته و با خانواده خود یک رفاه نسبی داشته باشم؟؟؟من نگران خودم نیستم بلکه نگران فرزندان خویش هستم چرا که من آردم را بیخته ام و الکم را آویخته ام ، ولی بچه هایم در این شرايط متلاطم اقتصادی چه باید بکنند؟ آن ها و فرزندان آنان چگونه گلیم خود را از آب بکشند؟؟

 اکنون به این نتیجه رسیده ام که مزد سی ساله من به اندازه استحقاقم پرداخت نشده است و حالا نیز پس از حدود چهل و اندی  سال تلاش و کوشش، من به ساحل آرامش و آسایش نرسیده ام.

از شما می پرسم آیا  نبایست بعد از حدود چهل و اندی سال کار و تلاش، راحت و بی دغدغه زندگی کنم؟؟ چقدر باید منتظر پاداش خود بمانم و هر روز نیز نسبت به کم ارزش تر شدن آن نظاره گر باشم؟!! حرمت یک باز نشسته کو  و کجاست ؟؟؟!!


باز نشسته یک دستمال کاغذی استفاده شده نیست که او را بتوان به بیرون انداخت. او توپ فوتبال نیست که هر وقت بخواهیم به بازی بگیریم و اگر نخواستیم کنارش  بگذاریم .

بازنشسته بزرگ یک خاندان است. همه از او انتظار  دارند.فرزندان او چشم به دستش دارند. نوه های او نیز به همین صورت در خواست هایی از او دارند.
خودش دچار بیماری های زیادی است. هزینه هایش چند برابر است، چون وسایل منزل و ای بسا خودروی او مستهلک شده است. پس بازنشستگان را بازی ندهید و این بزرگان را کوچک نشمارید !!

آنها در چشم مردم بزرگ بوده و خواهند بود،بنابراین حقوقشان را مکفی و پاداش‌ آن ها را در همان  زمان بازنشستگی بدهید نه پس از نزدیک ده ماه هنوز هم وعده های پوچ و توخالی ..

در این زمان دست های خویش را با اشک و آه بالا برده و گفت:
پروردگارا! کسانی که من و امثال من را در رنج و تعب قرار داده اند ،در رنج و تعب ابدی قرار بده! الهی آمین

معصومه حاج طالبی

نوشتن دیدگاه