ترکمن سسی : یادداشت - یکی از مشغولیت های بچه های دهه ۶۰ مخصوصا بچه های روستا در فصل درو ، خوشه چینی بود.
بسیاری از جوانان و نوجوانان کنونی شاید واژه خوشه چینی را فقط شنیده باشند و خودشان تابحال خوشه چینی نکرده باشند.
خوشه چینی یعنی جمع کردن خوشه های باقی مانده گندم و جو از مزارعی که تازه درو شده و به هر دلیلی کمباین نتوانسته برخی قسمت های مزرعه را درو بکند و چیدن خوشه هایی باقی مانده برای همگان آزاد بود که نصیب بچه های خوشه چین‌می شد.
با پایان کار مدارس ، تعطیلات تابستانی تازه شروع شده و شور، شوق و انرژی بچه ها برای آغاز این تعطیلات سه ماهه کم از گرمای اوایل خردادماه نیست.
اکنون با آغاز فصل درو ، بهترین تفریح برداشتن یک کیسه گونی پلاستیکی سبک و زدن به دشت و مزارع و رفتن به خوشه چینی است که هم فال است و هم تماشا.
بچه های دهه شصتی به اتفاق هم سن و سالان خود برای رسیدن به مزرعه تازه درو شده در اطراف روستا از هم سبقت می گیرند. اکنون در میانسالی می بینیم این رسم ایام کودکی ما خود درس هایی داشته است.
بچه های خوشه چین با این تجربه نخستین درس های واقعی کار، تلاش، زحمت و درآمد و معامله با بقال سرمحله را در میدان عمل می آموزند. معامله ای که دسترنج شخص خود را می خواهد بفروشد و تبدیل به پول بکند.
در واقع با این رسم کودک از همان سنین پایه به ارزش کار کردن و زحمت کشیدن واقف می شود. با دستان خود خوشه جمع می کنند و از فروش گندم یا جو حاصل از آن در بقالی محله اندک پولی بدست می آورد که نه از جهت ارزش ریالی بلکه ارزش های خاص خود را داراست.
بچه ها رسم جلوگیری از اسراف را نیز می آموزند. خوشه های پر از گندم و جو که به دلیل عدم دسترسی کمباین دست نخورده باقی مانده توسط بچه ها جمع می شود و از هدر رفت محصول با ارزش گندم یا جو جلوگیری می شود.
با تغییر شیوه های زندگی و تغییر بسیاری از معادلات در زندگی امروزی شاید بچه های امروزی چنین میدان آموزش را اساسا دوست نداشته باشند یا از آن محروم شده باشند.
شیخ اجل سعدی رحمه ا... علیه می فرماید:
هر که مزروع خود بخورد به خویـد
وقت خرمنش خوشه باید چید
به قلم : نورمحمد دانشمند
- نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- نظرات حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های اسلامی منتشر نمی‌شود.
- نظرات بعد از ویرایش ارسال می‌شود.